Chapter 87: ภาคต่อตอนที่ 32 แรกพบสบตา
ยามซื่อโรงเตี๊ยมหรู ย่านการค้าใจกลางเมืองหลวงฉางอาน บรรยากาศยังคงคึกคักเช่นเดิม เพียงแต่หัวข้อในการสนทนาที่ผู้คนให้ความสนใจถกเถียงกันอย่างไม่รู้เบื่อ นั่นคือเรื่องเกี่ยวกับการกลับสู่เมืองหลวงเมื่อยามวานของแม่ทัพหนุ่มไร้พ่ายที่ข้างกายไร้ซึ่งฮูหยินน้อย สตรีที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น ธิดาสวรรค์
"อา...เหตุใดธิดาสวรรค์จึงไม่กลับมาพร้อมท่านแม่ทัพมู่ผู้เป็นสามี?"
"นั่นสิ เมื่อยามวานข้าไปยืนรอหวังจะได้ยลโฉมนางสักครั้ง แต่ก็ต้องผิดหวังคิดแล้วให้น่าเสียดายยิ่ง"
"หรือจะเกิดเหตุร้าย?"
"เหลวไหล! เจ้าคิดว่าแม่ทัพมู่จะปล่อยให้ฮูหยินของตนประสบเคราะห์กรรมรึ!?"
"อา...ก็จริงของเจ้า ข้าก็ลืมนึกไป แม่ทัพมู่ผู้นั้นทะนุถนอมรักใคร่ฮูหยินน้อยมากเพียงใด เช่นนั้นแล้วนางอยู่ที่ใดกัน?"
"เรื่องนั้นใครจะรู้"
การสนทนาโต้ตอบกันของบุรุษทั้งสี่ดังเข้ามากระทบหูของบุรุษวัยฉกรรจ์ ผู้มีใบหน้าคมเข้มสมชายชาตรี ดวงตาคมเรียวดุจ้องมองถ้วยชานิ่ง ไร้อารมณ์แต่มือกลับบีบถ้วยชาไว้แน่นจนผู้ติดตามทั้งสองต้องลอบกลืนน้ำลาย
"คุณชาย! ท่านจะไปที่ใด?"หนึ่งในสองเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงกำยำที่นั่งตรงข้ามตน ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงโดยไม่กล่าวสิ่งใด
"จวนแม่ทัพไร้พ่าย"บุรุษผู้นั้นหมุนกายกลับมาตอบกลับไปด้วยเสียงที่เรียบนิ่งไร้อารมณ์ มีประกายความกังวลใจพาดผ่านดวงตาคมเรียวดุวูบหนึ่งก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
สองผู้ติดตามหันมามองหน้ากันอย่างเข้าใจ เหตุเพราะหากเป็นเรื่องของคุณหนูแล้ว คุณชายผู้แสนเงียบขรึมก็จะกลายเป็นบุรุษเลือดร้อนขึ้นมาในบัดดล สองผู้ติดตามหนุ่มลอบถอนใจแล้วจึงรีบตามคุณชายของตนไปติดๆ ขณะที่บุรุษทั้งสามกำลังเดินออกมาจากโรงเตี๊ยมหรูก็พบเข้ากับขบวนรถม้าคันหนึ่งเคลื่อนผ่านหน้าไป จุดหมายปลายทางดูเหมือนจะเป็นจวนเสนาบดีมู่หลิ่งฟู่ ทางเดียวกับที่บุรุษทั้งสามกำลังจะไป
"นั่นเป็นรถม้าของคุณหนูตู้เหมยฮวา บุตรีอัครเสนาบดีตู้ฮุ่ยเปียวใช่หรือไม่? แล้วนั่นเกิดเรื่องอะไร?"เสียงของชายผู้หนึ่งเรียกความสนใจให้ร่างสูงเลิกคิ้วมองตามที่มือชี้ไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก แต่เพราะมันกีดขวางทางเดินของชาวบ้านผู้มาจับจ่ายซื้อหาของกินของใช้ จึงเดินตรงไปยังรถม้าหรูหราเพื่อสังเกตการณ์ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ยิ่งได้ยินชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดด้าน ข้างรถม้าคันหรู ดวงตาคมเรียวดุมองดูเหตุการณ์นิ่ง
"เจ้าขอทานสกปรก! อยากตายรึ!"หนึ่งในสี่ชายฉกรรจ์ที่นั่งอยู่บนหลังม้าชี้หน้าพร้อมกับตวาดเด็กชายที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นเบื้องหน้า ในอ้อมกอดมีเด็กหญิงวัยราวห้าขวบปีสะอื้นไห้อยู่ ดูแล้วน่าจะเป็นขอทานพี่น้อง
"ขะขออภัยนายท่าน ข้าจะรีบพานางออกไปเดี๋ยวนี้ขอรับ"เด็กชายละล่ำละลักบอกเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว รีบอุ้มน้องสาวออกมาให้พ้นทาง
เมื่อเห็นว่าขอทานน้อยออกไปพ้นทางแล้วจึงกระตุกม้าเตรียมเดินทางต่อไป แต่ทว่า…
"หยุดก่อน"เสี่ยวถิงสาวใช้ที่นั่งอยู่ในรถม้าเปิดม่านแล้วยื่นหน้าออกมาบอกผู้คุ้มกันหนุ่ม
"คุณหนูมีอันใดจะสั่งหรือขอรับ?"ชายคนเดิมกระโดดลงจากหลังม้า เดินเร็วๆมายืนตรงหน้าต่างรถม้าคันหรูแล้วถามด้วยท่าทางนอบน้อม
"นำเด็กน้อยทั้งสองมาพบข้า ข้ามีเรื่องสอบถามเล็กน้อย"คิ้วเข้มของบุรุษร่างสูงเลิกขึ้นประหลาดใจ เมื่อได้ยินเสียงของนางอย่างชัดเจน เสียงของนางช่างคล้ายเสียงของน้องสาวบุญธรรมของข้ายิ่งนัก
จากที่คิดจะดูเหตุการณ์เพียงครู่แล้วจึงค่อยจากไป ยามนี้กลับยืนนิ่งอยู่กับที่ อาการยืนชะงักนิ่งคล้ายต้องมนต์สะกดของคุณชาย ทำเอาสองผู้ติดตามลอบยิ้มขัน เป็นอีกครั้งที่คุณชายดูไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่จะว่าไปเสียงของคุณหนูตู้ผู้นั้นก็ช่างคล้ายเสียงของฮูหยินน้อยเหลือ เกินไม่แปลกที่คุณชายจะให้ความสนใจ
"ได้ขอรับ?"แม้จะแปลกใจแต่เลือกทำตามคำสั่งแต่โดยดี ไม่นานสองขอทานพี่น้องก็มาหยุดยืนอยู่ด้านข้างรถม้า ร่างเล็กผอมสั่นเทาอยู่ตลอดเวลาจนดูน่าสงสารในสายตาของผู้สอดรู้สอดเห็น และเริ่มพึมพำวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวที่มีอยู่แล้วให้มากขึ้นไปอีก
"เด็กน้อยไม่ต้องกลัว คุณหนูข้าเพียงอยากถามไถ่เรื่องทั่วไปเล็กน้อย"เสี่ยวถิง กล่าวกับขอทานสองพี่น้องแทนคุณหนูของตนจากนั้นให้ผู้คุ้มกันช่วยอุ้มเด็กน้อยทั้งสองเข้ามาในรถม้าคันหรู เสร็จแล้วขบวนรถม้าก็เคลื่อนที่ออกเดินทางอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าผู้สอดรู้สอดเห็นนับร้อย
ซึ่งส่วนใหญ่มักจะวิพากษ์วิจารณ์ไปในเชิงบวก ว่าเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงาม กิริยา มารยาทเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี จิตใจโอบอ้อมอารี ชอบช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก ซ้ำยังเป็นถึงบุตรีเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีตู้ฮุ่ยเปียว
เท่านั้นยังไม่พอ นางยังมีศักดิ์เป็นถึงหลานสาวของฮองเฮา สตรีสูงศักดิ์แห่งวังหลัง มีลูกพี่ลูกน้องเป็นถึงไท่จื่อดังนั้นนางจึงเป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วแคว้น แต่ถูกปฏิเสธกลับไปเสียจนสิ้น ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป
ร่างสูงสลัดเรื่องเกี่ยวกับคุณหนูสูงศักดิ์ผู้นั้นทิ้งไปควบม้ามุ่งหน้าสู่จวนแม่ทัพไร้พ่ายอย่างเร่งรีบ ขณะที่กำลังจะแซงรถม้าคันหรู ก็เป็นเวลาเดียวกับมือเรียวขาวผุดผ่องเปิดม่านออกมามองทิวทัศน์พอดี
ทำร่างสูงอดที่จะเหลือบมองไม่ได้ ดวงตาคมเรียวดุสบเข้ากับดวงตาหงส์คู่งามของโฉมงามเข้าพอดี ชั่วเสี้ยวเวลาเพียงน้อยนิดคล้ายทุกสิ่งหยุดนิ่ง
ใบหน้าคมเข้มแม้จะดูเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่แววตามีประกายสั่นไหวแม้จะเพียงวูบเดียวก็ตาม ชายหนุ่มรีบสะบัดหน้ากลับไปมองทางด้วยใจที่เต้นแรง คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่ใคร่พอใจกับความรู้สึกนอกลู่นอกทางนี้
เช่นเดียวกับดวงตาหงส์ของตู้เหมยฮวาที่ตะลึงมองชายผู้มีใบหน้าคมเข้มควบม้าแซงขึ้นหน้าไปพร้อมผู้ติดตามอีกสองคน ใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างไม่เคยเกิดกับบุรุษใดมาก่อน มือเรียวขาวผ่องยกขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายจนสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อที่อยู่ในอก เลือดลมสูบฉีดขึ้นหน้าส่งผลให้ใบหน้างดงามแดงระเรื่อ
"คุณหนู เป็นอะไรไปเจ้าคะ?"เสี่ยวถิงถามโดยมีสายตาของขอทานสองพี่น้องที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกันเอียงคอมองอย่างสนใจ
"มะไม่มีอะไร"ได้สติอ้อมแอ้มตอบสาวใช้ดวงตาหงส์คู่งามหลุบมองมือตนเอง
"แต่หน้าท่านแดงเหลือเกิน"เสียงของสาวใช้คนสนิททำให้ตู้เหมยฮวายกมือขึ้นปิดแก้มทั้งสองอย่างลืมตัว
"...ข้าเพียงรู้สึกร้อน หาได้ป่วยไข้ไม่"
"ร้อน?"อากาศเย็นถึงเพียงนี้จนต้องสวมอาภรณ์หนาหลายชั้นเหตุใดคุณหนูยังกล่าวว่าร้อน?
"ช่างเถิด หยุดรถม้า!"ประโยคหลังตู้เหมยฮวาสั่งคนขับรถม้าให้จอดข้างทาง
"จอดรถม้าทำไมหรือเจ้าคะ?"เสี่ยวถิงเอ่ยถามเพราะยังเหลือเกือบสามลี้จึงจะถึงจวนเสนาบดีมู่
"หากไกลกว่านี้ เกรงว่าเด็กน้อยทั้งสองอาจจะเหนื่อยล้าเกินไป"
"เหตุใดคุณหนูต้องทำให้ยุ่งยากถึงเพียงนี้? อยากให้อัฐก็เรียกมาแล้วยื่นให้ก็ได้นี่เจ้าคะ" ตู้เหมยฮวาส่ายหน้าอย่างระอากับความคิดน้อยของสาวใช้ มือเรียวขาวหยิบอัฐหนึ่งตำลึงส่งให้เด็กน้อยคนพี่ พร้อมทั้งขนมกุ้ยฮัวห่อใหญ่
"ขอบคุณมากขอรับคุณหนู"ขอทานน้อยผู้พี่คุกเข่ากล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สองมือประคองห่อขนมและอัฐย่างทะนุถนอมราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า
"ขอบคุณคุณหนู ท่านช่างงดงามซ้ำยังใจดี ตัวท่านก็ห้อมหอม เสี่ยวเหมยชอบท่านยิ่ง"
"เด็กน้อย..เจ้าช่างเจรจานัก เอาเถิดหากเดือดร้อนสิ่งใด จงไปหาข้าที่จวนอัครเสนาบดีตู้ เข้าใจรึไม่?"ตู้เหมยฮวายกมือขึ้นปิดปากหัวเราะแล้วใช้มืออีกข้างลูบศีรษะเสี่ยวเหมยขอทานน้อยอย่างเอ็นดู
"คุณหนู"เสี่ยวถิงเอ่ยเรียกคุณหนูเมื่อสองขอทานน้อยลงไปจากรถม้าแล้ว และรถม้ากลับมาเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้ง
"ที่ข้าไม่ได้ให้เงินขอทานที่ตลาด เพราะเกรงว่าจะทำให้การเดินทางล่าช้าอย่างไรเล่า"
"ล่าช้า?"
"เจ้าคิดว่า ขอทานมีเพียงสองคนเท่านั้นหรือ?"
"อา...ข้าเข้าใจแล้ว หากคุณหนูมอบอัฐให้ขอทานกลางตลาด ขอทานคนอื่นก็จะแห่กันมาล้อมรถม้า จนทำให้การเดินทางล่าช้า?
"ถูกต้อง"ตู้เหมยฮวายิ้ม ดวงตาหงส์มองดูสาวใช้ที่ทำท่าภูมิใจเสียหนักหนาด้วยความขบขัน
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone