Chapter 8: ตอนที่ 8 : ผัดกะเพราบะหมี่กึ่ง – 2
ปลาวาฬเก็บข้าวของเตรียมตัวย้ายเข้าไปที่ร้านเชฟโอบ
ก่อนหน้านี้นายแบบหนุ่มประสบปัญหาเอ็นข้อมืออักเสบหนักหน่วงมากจนต้องหยุดออกกำลังกาย เจเจแนะนำว่าให้พักอย่างน้อย 2 เดือนจนกว่าข้อมือจะดีขึ้น ถ้าเขายังดึงดันจะเล่นเวทต่อ นั่นอาจจะนำพาไปถึงการผ่าตัด ตอนแรกเขาตั้งใจจะหยุดรับงานไปก่อนเลย เพราะถ้าเก็บรายละเอียดของหุ่นไม่ได้ การจะไปรับงานโชว์หุ่นก็อาจจะไม่ยุติธรรมกับลูกค้ามากนัก
เขานั่งจัดกระเป๋าเตรียมตัวเหมือนย้ายเข้าโรงเรียนประจำ เสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ความจริงก็ไม่มีอะไรมากมายนัก ปรกติเขาอาจจะต้องเตรียมชุดออกกำลังกายหรือรองเท้ากีฬาไปบ้าง แต่งดทุกอย่างแบบนี้ โทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวก็อยู่ได้แล้ว มีซีรีส์เป็นหมื่นเรื่องที่เขายังดูไม่จบ งานเชฟก็น่าจะหนักหนาสาหัสพอตัว เด็กหนุ่มก้มลงมองมือทั้งสองข้างของตัวเองอย่างคิดหนัก
'มึงห้ามใช้ข้อมือเกินกำลังเด็ดขาด ถ้าปวดต้องหยุดทันทีแล้วประคบเย็นเข้าใจไหม ทุกวันทำงานเสร็จมึงต้องเอามือแช่น้ำอุ่น และก็ต้องยืดกล้ามเนื้อทุกวันตามที่กูสอนไป มึงเข้าใจไหมไอ้ปลาวาฬ อย่าให้มึงเจ็บถึงขั้นต้องผ่าตัด กูเป็นเพื่อนมึงนะ นี่คือคำสั่ง มึงต้องทำ'
เสียงของเพื่อนรักนักกายภาพบำบัดตามล่องลอยหลอนหูไปทุกที่ เจเจบ่นแล้วบ่นอีกว่าการทำงานครัวก็เหมือนไม่ได้พักข้อมืออยู่ดี โดยเฉพาะถ้าต้องยกกระทะหรืออุปกรณ์หนัก ๆ หรือใช้ข้อมือเป็นเวลานาน ๆ มันบ่นเช้า บ่นกลางวัน บ่นเย็น บ่นให้เขาตั้งใจรักษาตัวเองให้หาย มันจะได้หมดห่วง พูดเหมือนเขาจะลาไปตาย ทำงานร้านเชฟก็ไลน์มาบอกอาการได้เปล่าวะ ไม่ได้ไปเข้าค่ายกักกันสักหน่อย
"อ้าว มาแล้วเหรอ"
เกลือเป็นคนมาเปิดประตูร้านให้ ปลาวาฬมาถึงร้านหลังจากร้านปิด ก็สักสี่ทุ่มกว่าได้ เพราะไม่อยากมาตอนงานกำลังยุ่ง ๆ กัน หลังจากเชฟโอบตกลงรับเข้าทำงาน เขาก็มีเวลาสองวันเตรียมตัวก่อนย้ายเข้ามาพักที่ร้าน ช่วงเวลานั้นเขาก็จัดการคุยกับเมธัสกรุ๊ปไปเสร็จเรียบร้อย เคลียร์เงินก้อนแรกกับโมเดลลิ่ง หลังจากนั้นก็เตรียมตัว เที่ยวเล่นเล็กน้อยก่อนไม่ได้ออกไปเที่ยวยาว
"แหะ ๆ ฝากตัวด้วยครับ"
ปลาวาฬพูดขณะแบกกระเป๋าตามรุ่นพี่ไปต้อย ๆ อารมณ์เหมือนพจมานแบกชะลอมเข้าบ้านทรายทอง ร้านของเชฟโอบเป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่เป็นเอกเทศ มีสวน มีลานจอดรถขนาดเล็ก แม้ว่าจะอยู่ลึกเข้ามาในซอยอารีย์ แต่ก็ถือว่ามีพื้นที่อยู่มาก
ตัวบ้านเป็น 3 ชั้น ชั้นล่างเป็นส่วนร้านอาหาร ส่วนครัว ส่วนห้องนั่งเล่น ห้องทำงานเชฟ ห้องเก็บวัตถุดิบ ชั้นสองเป็นห้องพักพนักงาน มีห้องพักขนาดเล็ก 5 ห้อง ห้องน้ำ ส่วนชั้นบนสุดเป็นแดนสนธยา แปลอีกอย่างว่าห้องพักเชฟ และอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ เชฟโอบบอกว่าไม่มีธุระสำคัญก็ห้ามขึ้นไป นั่นแหละแดนสนธยา
"ตอนนี้ที่ร้านมีพนักงานอยู่ 9 คน ถ้ารวมนายด้วยก็เป็น 10 คนพอดีตามที่เชฟวางไว้ ระหว่างนี้พวกเราก็ต้องทำงานทุกอย่างเหมือนพนักงานคนนึง เพราะในร้านไม่มีพนักงานคนอื่นแล้ว จะมีก็แค่แม่บ้านจากบริษัทข้างนอกที่มาเช้าเย็นกลับ"
เขาพยักหน้าหงึกหงักรับทราบ เดินตามเกลือไปตามทางเดิน
"นายพักอยู่ห้องเดียวกับฉัน ที่ว่างสุดท้ายใน 10 คน"
เกลือเปิดประตูให้ ห้องพักเหมือนหอในมหาวิทยาลัย ขนาดไม่ใหญ่ไม่โตมาก นอนสองคนได้กำลังดี ไม่ได้อึดอัดจนเกินไป แต่ก็ไม่ได้กว้างขวางใหญ่โตนัก เขาวางกระเป๋าลงบนเตียงที่ว่างอยู่ กวาดตามองไปรอบ ๆ ก็ไม่แย่ ถือว่ามาพักร้อน นอนหอใน
"พี่ชื่อเกลือใช่ไหม ผมชื่อปลาวาฬนะ" เขาแนะนำตัว
"นายอายุเท่าไหร่"
"28"
"เท่ากัน ไม่ต้องเรียกพี่"
เกลือตอบ นายแบบหนุ่มพยักหน้ารับ เรียกว่าอะไรดีนะ เรียกว่าเกลือแล้วกัน ท่าทางจะคุยง่าย อารมณ์ดี ตีซี้กันไว้ดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ได้หน้าบูดตลอดเวลาแบบเชฟโอบ น่าเบื่อตายชัก
"โอเค นายเกลือ"
อีกฝ่ายหัวเราะตอบ ยิ้มจนตาหยี ทำไมชีวิตของเขาเจอแต่คนตาหยีอัธยาศัยดี เช่น เจเจและเกลือ ส่วนคนตาโตจะทำหน้าเหมือนอมหมามุ่ยอยู่ตลอดเวลา เช่น เมธัสและเชฟโอบ
"แล้วนี่กินอะไรมายัง"
เพื่อนคนแรกในชีวิตการทำงานอาชีพใหม่ถาม เขานิ่งนึก วันนี้เขาตื่นเกือบเที่ยง กินไปมื้อนึง ลากท้องมาถึงตอนเย็น กินไปอีกมื้อนึง
"ยัง"
ปลาวาฬตอบพลางลูบท้อง ซิกแพ็กยังอยู่ครบ กินได้อีกสักมื้อน่า อย่างน้อยอีกฝั่งก็เรียกตัวเองว่าเชฟเกลือ รสชาติคงคุ้มที่จะใส่กระเพาะตอนเกือบห้าทุ่มแบบนี้
"ทำอะไรให้กินหน่อยสิ"
ไหน ๆ ตีซี้เป็นเพื่อนแล้วก็อ้อนซะเลย หิวเว้ย หิวต้องกิน เกลือได้ยินแล้วก็หัวเราะ รับปากว่าจะหาอะไรรองท้องให้ เด็กใหม่จึงได้ฤกษ์เดินตามเพื่อนต้อย ๆ ลงไปที่ครัวชั้นล่างอีกครั้ง
"โห"
นี่เป็นครั้งแรกที่ปลาวาฬได้เข้ามาในครัวของร้านอย่างเป็นทางการ ครัวใหญ่มาก ใหญ่เกือบ ๆ จะเท่ากับส่วนที่ลูกค้านั่งกินด้วยซ้ำ แบบนี้จะเอาคนสักสิบคนมายัดไว้รวมกันก็คงไม่แปลก มองไปทางไหนก็เห็นแต่สแตนเลสเงาวับ แยกโซนกัน ส่วนเตรียมของ ส่วนปรุง
"มีอะไรที่กินไม่ได้ไหม"
"หึ ไม่อะ กินได้หมด"
เขาตอบ ขึ้นชื่อว่าปลาวาฬแล้วก็ต้องกินได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า เกลือจัดการทำโน่นนี่นั่นในครัวอย่างคล่องแคล่ว ราวกับอุปกรณ์พวกนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ระหว่างนั้นปากก็เล่าเกี่ยวกับการทำงานในร้านไปด้วย ยิ่งได้ฟังเขาก็ยิ่งเข้าใจ
ความจริงพนักงาน 10 คน ไม่ได้ลงครัวทุกคนพร้อมกันอยู่แล้ว เพราะในแต่ละวันจะต้องมีคนหยุดเฉลี่ย 1 – 2 คน นอกจากนี้ก็ยังมีเวรเช้าเวรบ่าย เวรเช้าก็จะตื่นมาเตรียมอาหารแต่เช้าจนถึงเตรียมวัตถุดิบไว้พร้อมปรุงมื้อเย็น ส่วนเวรบ่ายจะตื่นมารับแขกมื้อเที่ยงเลยและอยู่ยาวไปจนร้านปิด
ช่วงเวลาเตรียมวัตถุดิบ ทุกคนก็จะมาช่วย ๆ กันเตรียม แต่พอช่วงมื้ออาหาร จะต้องมีคนออกไปดูลูกค้าอย่างน้อย 1 คน ช่วยเสิร์ฟช่วยเก็บจาน จะอยู่ในครัวจริง ๆ ก็ประมาณ 3 – 4 คน แล้วก็จะมีเชฟโอบเป็นเชฟใหญ่คอยปรุงเมนคอร์สเองทุกจาน
"โห หอมจัง"
ปลาวาฬชะโงกหน้ามาดูตอนที่เกลือเริ่มลงมือผัด อาหารที่เกลือทำคือผัดกะเพรา โขลกพริกกระเทียมใหม่และสด ส่วนเนื้อสัตว์เป็นหมูสับ เขาดุภาพตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ พอคนทำอาหารเป็น ทุกอย่างก็ดูเป็นไปหมด ทำอะไรก็คล่องแคล่วไปเสียทุกอย่าง นึกไปถึงตัวเองแล้วก็อนาถใจ พังครัวบ้านไอ้เจเจเป็นแถบ ๆ
"มาม่าหรือไวไว"
"ไวไว"
เขาตอบโดยไม่ต้องคิด ถ้ากินผัดกะเพราต้องไวไวอร่อยกว่า เส้นหนุบหนับเคี้ยวเพลิน เกลือลวกไวไวตามคำบอก ทิ้งเส้นไว้ให้เย็นครู่หนึ่ง แล้วค่อยลงเอาไปผัดกับกะเพรา เกลือใช้กระทะได้ชำนาญจนน่าทึ่ง มือซ้ายเขย่ากระทะเหวี่ยงกะเพราให้คลุกเท่ากันดี มือขวาใช้ตะหลิวคลุกเสียงโคล้งเคล้งจนท้องร้อง มันต้องอร่อยแน่ ๆ มวลในกระทะนั่นต้องอร่อยแน่ ๆ อยากกินแล้วโว้ย
"Bon Appetit"
เกลือวางจานเสิร์ฟลงตรงหน้า ปลาวาฬจัดการเตรียมช้อนส้อมเรียบร้อย ลากเก้าอี้มานั่งกินในครัวนี่แหละ มองกะเพราตรงหน้าตาเป็นมัน กินตรงไหนก่อนดี น่ากินไปหมดเลยโว้ย เขาใช้ส้อมม้วนเส้นจนได้ก้อนกลม ก่อนจะจิ้มปลายลงไปที่หมูสับก้อนใหญ่ คว้าใส่ปาก ก่อนจะพูดออกมาพร้อมตาเป็นประกาย
"อร่อย!"
CREATORS' THOUGHTS 
NINEPINTA
NINEPINTA ยังมีอะไรที่ปลาวาฬบอกว่าไม่อร่อยบ้าง 555
อ่านจบแล้วอย่าลืมคอมเมนต์ให้กำลังใจกันด้วยน้า
...................
ขอฝากช่องทางการติดตามผลงานของนายพินต้าไว้หน่อยน้า
Facebook: นายพินต้า - ninepinta
Twitter: @NINEPINTA
IG: ninepinta
Gifts
-- Gift
received Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone