Chapter 10: ตอนที่ 10 : ผัดกะเพราไก่กรอบ – 1
"ขอโทษครับเชฟ"
ปลาวาฬตอบอย่างไม่รู้จะตอบอะไร เขาก็แค่ไม่อยากเป็นจุดสนใจให้ใครมาเป็นห่วงหรือกังวล โดยเฉพาะกับเชฟที่ชื่อโอบเอื้อคนนี้ สายตาวิบวับที่เหมือนจับผิดนั่น อยู่ห่างเสียยังจะดีกว่า เขาก้มลงมองมือที่กำลังจับข้อมืออยู่ มือของเชฟมีรอยกร้านและสาก ไม่รู้ว่าจับตะหลิวมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่กัน
"สรุปว่าเป็นอะไร"
สายตาเหลือบไปมองคนอื่นในครัว เหมือนทุกคนแกล้งทำทุกอย่างให้เป็นปรกติ หั่นผัก เตรียมของ หยิบจับอุปกรณ์อะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็แอบเหล่สายตามาดูเป็นระยะ อาจจะลุ้นว่าเขาจะโดนไล่ออกไหม หวังจะตัดคู่แข่งทางอ้อมกันสินะ
"เจ็บข้อมือนิดหน่อยครับเชฟ"
"เป็นอะไร"
คนตรงหน้าไม่ยอมให้เปลี่ยนเรื่อง จ้องตาดุ ถามไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะพอใจ มือก็ยังจับข้อมือไว้อย่างนั้น ราวกับว่าถ้าตอบไม่ดีจะบีบข้อมือเป็นการลงโทษ เขาจึงจำใจต้องเล่าออกไปตามตรง เรื่องที่ออกกำลังกายจนเจ็บข้อมือหนัก ต้องหยุดเล่นเวท หยุดใช้ข้อมือหนัก ๆ
"ทำไมไม่บอกก่อน แล้วคุณมาทำงานครัวแบบนี้เนี่ยนะ ยกของ หั่นผัก คุณจะทำได้ยังไง ข้อมือคุณต้องทำงานหนักอยู่แล้ว"
ฉิบหายแล้วไงล่ะ คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ยที่ตอบทุกอย่างไปตามตรง จะโดนไล่ออกไหมเนี่ย แต่ตอนรับสมัครก็ไม่ได้มีเงื่อนไขด้านอาการเจ็บป่วยนี่นา มาทำครัวนะไม่ใช่ทำประกันสุขภาพ
"ความจริงผมทำไหวนะครับเชฟ ผมยืดกล้ามเนื้อทุกเช้าแล้วก็ก่อนนอน วันไหนเข้าครัวก็แช่น้ำอุ่นด้วย แต่เมื่อกี้คงยกผิดท่าไปหน่อยเลยเจ็บ"
ปลาวาฬจะยกมือขึ้นไหว้ขอโทษ แต่อีกฝ่ายจับมืออยู่ ยกไม่ได้ บ้าจริง นี่ถ้าแผงผลไม้สดต้องซื้อแล้วนะเนี่ย จับนานขนาดนี้ ช้ำหมด
"ผมสัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกครับเชฟ"
เขาให้สัญญา และนั่นก็ทำให้คนตรงหน้าส่ายศีรษะไปมาอย่างหน่าย ๆ ทันที เชฟโอบปล่อยมือเขาออก พูดราวกับเขาไม่เข้าใจอะไรเลย
"ปัญหาไม่ใช่คุณจะเจ็บหรือไม่เจ็บ แต่ปัญหาคือคุณจะทำงานยังไงให้เจ็บน้อยที่สุด คุณเจ็บได้ เจ็บแล้วต้องบอก จะได้แก้ปัญหา ไม่ใช่เจ็บแล้วเก็บเงียบ ผมไม่ชอบ มีอะไรก็บอกมาตรง ๆ จะได้หาทางออกกันไป ไม่ต้องรับปากว่าจะไม่เจ็บ คุณทำไม่ได้หรอก ทำได้แค่โกหกไม่ยอมบอกผมมากกว่า"
เขาก้มหน้าหลบตา รู้ได้ไงว่ากำลังวางแผนจะปิดบัง
"ตอนนี้คุณอยู่ใต้บังคับบัญชาผม ผมต้องดูแลคุณ เข้าใจไหม"
ใจเขาเต้นแปลก ๆ ต้องเป็นเพราะกะเพราที่ถูกเด็ดอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของครัวแน่ ๆ เขาเลยหิว หิวเลยท้องร้อง ท้องร้องเลยสั่นมาถึงหัวใจ เด็กหนุ่มเงยหน้า เจอคนที่เรียกตัวเองว่าผู้บังคับบัญชากำลังจ้องสบ ไม่ต้องมาทำดีให้ขนาดนี้ก็ได้ เขาไม่ใช่คนดีขนาดนั้นสักหน่อย
"เที่ยงนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว เอาน้ำแข็งมาประคบเย็นแทน"
"ครับเชฟ"
ใจดีเหมือนกันนี่ เจ้าเชฟหน้าโหด ปล่อยเขาไปสิ ตะโกนออกมาเลยว่าให้ลาป่วยสักสามวัน มีหนังเรื่องใหม่เพิ่งเข้าโรง จะไปดูให้ฉ่ำ
"ระหว่างประคบให้ยกเก้าอี้ไปนั่งสังเกตตอนผมทำงาน ถือว่าศึกษาการทำครัวไปด้วย เสร็จแล้วให้สรุปมาว่าได้ความรู้เกี่ยวกับการทำอาหารยังไงบ้าง"
นรก! ขอถอนคำพูด โธ่เอ๊ย แอบชมได้ไม่ถึงนาที เขารับคำไปอย่างสิ้นหวัง เดินแยกไปหยิบเจลประคบเย็นที่ตู้เย็นพนักงาน ส่วนหัวหน้าเชฟเดินกลับไปจัดการเรื่องหน้าเตาก่อน ระหว่างทางเดินกลับมาเจอเกลือด้วย อีกฝ่ายดูจะตกใจที่เห็นเขาประคบเจลอยู่ แต่ก็แยกมาคุยไม่ได้เพราะรับลูกค้าอยู่
ปลาวาฬโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร ขยับปากขมุบขมิบบอกว่า เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังคืนนี้ ก่อนจะชี้นิ้วว่าขอตัวไปทำงานต่อก่อน เมื่อเปิดประตูเข้ามาในครัวก็เห็นบรรยากาศเคร่งขรึมจริงจังเหมือนอย่างเคย ผู้ช่วยทุกคนขานรับเป็นจังหวะเดียวกันเมื่อมีการสั่ง โดยมีเชฟโอบคอยจัดการทุกอย่างอย่างราชา
"นั่งตรงนี้นะครับเชฟ"
เขาบอก ไม่ได้ตั้งใจจะบอกตำแหน่งหรอกว่านั่งตรงไหน แต่แค่ตั้งใจจะบอกว่ากลับมานั่งทำงานแล้วนะ ถึงแม้ว่างานจะเป็นแค่การประคบเย็นและมองเชฟทำอาหารเฉย ๆ ก็ตาม ข้อมือเหมือนจะหายปวดแล้ว ความจริงมันไม่ได้ปวดอะไรมากมายด้วยซ้ำ ก็แค่เจ็บขึ้นมาครั้งเดียว
"ขอสเปรย์ทองคำหน่อย"
"ครับเชฟ"
เสียงตะโกนตอบรับแทบจะพร้อมกันดังขึ้นจากกลุ่มผู้ช่วย แต่มีเพียงคนเดียวที่ใกล้ที่สุดที่วิ่งไปเอา เด็กหนุ่มมองตามทุกการเคลื่อนไหวแล้วท้องก็เริ่มร้องขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาแพ้กลิ่นกะเพรา มันหอม หอมยั่วใจ หอมจนน้ำลายไหลท่วมปาก
"ขอน้ำมันมะกอกด้วย"
"ครับเชฟ"
เมนูที่เชฟโอบกำลังทำคือผัดกะเพราไก่กรอบ ผัดกะเพราไก่กรอบที่ไม่ได้เอาไก่กรอบไปผัดกะเพรา แต่เป็นการเอาไก่ไปทอดให้กรอบ และมีซอสกะเพราให้กินเคียงแทน ชายหนุ่มทำทุกอย่างทำทุกอย่างชำนิชำนาญไปเสียหมด ราวเป็นทุกชิ้นส่วนในครัวเป็นร่างกายของตัวเอง
ปลาวาฬนั่งมองภาพตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน
ไก่ที่เชฟโอบเลือกเป็นไก่ 90 วัน โดยปรกติ ไก่ที่อยู่ในระบบอุตสาหกรรมอาหารจะเป็นไก่ที่เลี้ยง 45 วัน เพราะจะเป็นระยะเวลาที่เลี้ยงแล้วได้เนื้อคุ้มกับค่าเลี้ยงที่สุด แต่เชฟโอบใช้ไก่ที่เลี้ยง 90 วัน จากฟาร์มที่ติดต่อกันไว้เป็นพิเศษ เพื่อให้ได้ไก่ที่เนื้อนุ่มและอร่อยเป็นพิเศษ
จะว่าไปท้องของเขาก็เริ่มร้อง
ผู้ช่วยคนอื่นช่วยกันลอกเนื้อและหนังจนกระดูกส่วนน่องโล่งสะอาด เหลือแต่เนื้อติดสะโพก เช็ดน้ำออกให้แห้ง และชุบแป้ง ทอดจนกลายเป็นสีเหลืองทอง วางทิ้งไว้ให้สุกเพิ่มอีกหน่อย จนสีเข้มหน้ากินจึงจัดใส่จาน ราดและแต่งจานด้วยซอสกะเพราที่เคี่ยวจนเข้มข้น สเปรย์ทองคำบนเนื้อไก่ทอดจนดูวาวน่ากิน
หิวจัง
ปลาวาฬดูไปก็ลูบท้องตัวเองไป นึกไม่ออกว่าได้ความรู้อะไรบ้าง เชฟโอบก็ทำโน่นนี่นั่นไปเรื่อย สารพัดเมนู รายการอาหารที่ร้านนี้เปลี่ยนทุกเดือน ไม่ได้ถึงขั้นเปลี่ยนทั้งหมด แต่สลับรายการไปมาเพื่อให้ลูกค้าที่กลับมากินบ่อย ๆ ไม่รู้สึกซ้ำซากน่าเบื่อ
"เป็นยังไงบ้าง"
กว่าจะรู้ตัวเวลาก็ล่วงจนบ่ายโมงกว่าแล้ว อาหารจานสุดท้ายถูกยกออกไปจากครัว เชฟโอบเองเดินไปแนะนำอาหารจานหลักด้วยตนเองตามธรรมเนียมจนกลับมาเรียบร้อย เขายังนั่งอยู่ที่เดิม ทำอะไรไม่ถูก จะช่วยงานก็กลัวโดนบ่น แต่จะกลับห้องไปพักก็กลัวโดนบ่น จนเชฟกลับมา
"ดีขึ้นแล้วครับเชฟ"
"บ่ายนี้ไปพักในห้องได้เลย ตอนเย็นลงมาช่วยรับออเดอร์กับดูแลลูกค้าหน้าร้านแทน ไม่ต้องเสิร์ฟ แต่ไปดูเรื่องจัดคิว ตอบเมลลูกค้าแทน"
"ได้ครับเชฟ"
เขาพยักหน้ารับ จะว่าไปเชฟโอบก็เอาใจใส่คนในร้านเหมือนกันนะ ถึงแม้จะไม่ค่อยแสดงออกสักเท่าไหร่ ปลาวาฬมองอีกฝ่ายเดินออกจากครัวไปจนสุดสายตา
นิสัยพอใช้ได้นี่ ไอ้เจ้าโอบเอื้อ!
CREATORS' THOUGHTS 
NINEPINTA
NINEPINTA อย่าลืมคอมเม้นต์ให้กำลังใจกันน้าาา
ʕ￫ᴥ￩ʔ
...................
ขอฝากช่องทางการติดตามผลงานของนายพินต้าไว้หน่อยน้า
Facebook: นายพินต้า - ninepinta
Twitter: @NINEPINTA
IG: ninepinta
Gifts
-- Gift
received Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone