Chapter 3: 3
Ang lahat sa Vukan ay tila nagbabala sa kanya na huwag gumanti. Ang kanyang nerbiyos ay kumikibot at halos hindi niya maigalaw ang kanyang mga labi nang makahanap siya ng upuan at tinanong ang kanyang ama. Si Henry Adamson, isang lalaking iginagalang para sa kanyang mental na katigasan at pagmamataas, ay hindi katugma sa mahina ang isip at batang Vukan, ngunit ang huli ay hindi papayag na siya ay ma-bully.
Isinasaalang-alang kung gaano niya inilagay ang kanyang sukdulan sa kanyang kasalukuyang gawain, hindi siya matatangay sa kanyang mga paa sa pamamagitan ng mga mapagpalang salita.
"Ito ay hindi isang canvas, ngunit pagpipinta pa ...", Vukan sinusubukang ipaliwanag. 'Di pa ako na-inspire. I'm giving my best, pero...'.
Napatigil ang binata at nilunok ang mga salitang gusto niyang sabihin. Tumunog ang orasan at nagpapakitang hatinggabi na sa kanila nang saglit na umiwas ng tingin si Henry sa kanyang anak at bumalik sa kanya na kinikilala ang oras.
"But the best isn't good enough", sinubukan ni Henry na tapusin ang pangungusap na hindi ginawa ng kanyang anak. "The best is no different than what you put in every activity you participate in since I know you".
Tumayo si Vukan mula sa kanyang kinauupuan at tumugon. "Pakiusap huwag gawin ito ngayong gabi!"
Sumunod naman si Henry Adamson at tumayo na rin sa kanyang upuan. "Not doing what exactly? Hindi mo gustong mapagalitan kapag malinaw na kailangan mo ito. Gayunpaman, hindi ka sumusuko sa pagsubok gaya ng ginagawa mo sa mga video game para sa totoong buhay na mga kaganapan na humuhubog sa iyong kinabukasan!"
Lumapit si Henry Adamson sa koleksyon ng video game ng Vukan, sinipa ang console at pinalipad ito sa buong silid. Tinitigan ni Vukan ang lalaking may dugong mga mata at pinanood habang may hawak itong mga CD ng laro, bago ito itinapon palabas ng silid sa bintana.
"Maraming oras! Araw-araw mong nilalaro ang nakakabaliw na larong iyon at walang magandang mangyayari sa anumang aspeto ng iyong buhay!' patuloy ng kanyang ama.
Pakiramdam na minaliit, napahiya, at nagagalit nang sabay-sabay, ibinaba ni Vukan ang kanyang ulo habang walang harang na dumarating sa kanya ang mga insulto. Ang kanyang tibok ng puso ay tumama sa isang segundo at ang kanyang mga kamao ay nakatiklop sa isang bola ng galit sa kanyang tagiliran.
"Bakit!" walang pigil na sigaw niya.
Huminto si Henry Adamson at dahan-dahang lumayo sa kanyang anak dahil sa reflex.
"Ibinibigay ko ang lahat ng aking makakaya sa lahat ng ginagawa ko ngunit kapag hindi sila nag-click o kapag hindi mo nakuha ang mga resulta na gusto mo, palagi mong nararamdaman ang pangangailangan na kagalitan ako at ikumpara ako sa iba kaya sabihin sa akin kung bakit mo ginawa ito!? " tanong sa mas karanasang paraan kaysa dati.
Matigas na sagot ni Henry Adamson, "Dahil madali kang sumuko nang hindi mo natutunan kung paano ito gagawin!'
Ninipis ang hangin sa loob ng silid at ang dalawa ay nakatayo ng di-kalayuan sa isa't isa.
"Tingnan mo ang kakila-kilabot na pagpipinta na ito at sabihin sa akin na hindi mo sinusubukang gawin ito sa maling paraan?
Hindi na kailangan ni Vukan na tumingin muli sa isang nabigong canvas o pagpipinta upang mapagtantong nag-shortcut siya at nauwi sa isang grainy finish. Gayunpaman, iyon ang pinaka komportable sa kanya. ito ang sa tingin niya ay magbibigay sa kanya ng pinakamahusay na mga resulta sa pinakamaikling panahon at ito ay malinaw na nagtrabaho para sa ibang mga tao na nakikilala niya sa kanyang mga klase sa pagpipinta.
"Just because it's not what you agreed to, does not make it less functional", sagot ni Vukan.
Pinagmasdan niya ang kanyang ama na nagpakawala ng sarkastikong tawa bago pinasadahan ng mga daliri ang kanyang makapal na kayumangging buhok.
"Are we going to talk about anything else outside of that painting? Aside from this obvious mess with the splash of paint, ano pa ba ang hindi mo ginulo? " paretoke na tanong ni Henry.
Alam na alam ni Vukan kung ano ang darating at wala siyang paraan para pigilan ito.
"May isang business school na tinatakasan mo para sa anumang kadahilanan na maaari mong gawin sa iyong ulo!" Nagpatuloy si Henry. "Nagkaroon din kami ng law school after that but you fail to make something of yourself there and here we paint and it still don't go over well at all!"
Naniniwala si Vukan na sapat na niyang hinamak ang lalaki. Siya ay may sakit at pagod na sinisigawan nang walang anumang simpatiya o paggalang at sumugod siya sa kanyang wardrobe upang kunin ang kanyang jacket.
"You know what? You can enjoy yourself and continue with your criticism as usual! You were never supportive and you never cared enough to understand what I had going through! ' sigaw ni Vukan. "Kaya kapag naramdaman mo na kailangan mong kumilos na parang isang ama, uupo ako at kakausapin kita, ngunit hindi sa kasalukuyang kalagayan!"
Naglakad si Vukan patungo sa pintuan habang naririnig niya ang malakas na pagmamakaawa ng kanyang ama na tumalikod at huwag lumayo sa kanya. Natalo siya sa labanan, ngunit hindi siya matatalo sa digmaan. Bumaba siya ng hagdan at pinagmasdan ang paglabas ng kanyang ina mula sa kusina na may hawak na basong tubig at bakas sa mukha nito ang pagkalito.
"Vukan?" bulalas niya, medyo nagulat, 'Bakit gising ka ng ganitong oras at saan ka nakabihis?'
Walang alinlangan si Vukan na hindi narinig ng babae ang kaguluhang nagaganap sa bahay. Pagkatapos uminom ng valium gabi-gabi para tulungan siyang makatulog, nakakatulog siya ng mahimbing maliban kung may talagang gumising sa kanya.
"Wala," mariing sagot niya at lumagpas sa mukhang nalilitong ina.
Mas gugustuhin pa niyang nasa labas ng hating gabi, kaysa hayaang patuloy siyang hindi pansinin ng kanyang ama. Hindi ito ang unang pagkakataon at hindi rin ito ang huli. Para sa nakababatang Adamson, ang buhay bilang isang Adamson ay mahirap gaya ng mga kuko at sa ngayon, hindi pa niya sapat ang nagawa niya para maabot ang mataas na inaasahan na dala ng pangalan.
Ang mataas na inaasahan ng mundo na ang mga mamamayan ng Canzos ay magaling sa lahat ng bagay, lalo na ang rehiyon, Canzos Central, kung saan nakatira ang lahat ng mayayaman, matatalino, celebrity. At idagdag pa, ipinanganak siya sa sikat na pamilyang Adamson.
Mas lalong sumama ang pakiramdam ng kanyang ama na pinagmamasdan ang bawat kilos niya.
"You can have your house bloodied for all I care", bulong ni Vukan sa sarili bago binuksan ang pinto ng kotse niya.
Galit na galit, huminto siya sa parking lot, lumiko sa silangan at mabilis na lumampas sa speed limit habang ang kanyang bahay ay patuloy na kumukupas sa malayo. Napakaraming adrenaline ang dumaloy sa kanyang mga ugat nang lumingon siya sa harapan, na pinalakas ng pagnanais na makalayo sa kanyang ama hangga't maaari.
Alam niya ang tamang lugar para magpalamig. Ito ay isang lugar na binibisita niya ng higit sa isang beses sa tuwing nahihirapan ang kanyang ama. Binilisan ni Vukan Adamson ang mga magaspang na kalsada nang walang pag-iingat habang ang kanyang puso ay nagnanais na mapunta sa "Soul Bridge".
***
Ang kanyang paglalakbay sa maruruming kalsada, napakaitim, at umaalulong na katahimikan sa wakas ay tumigil habang siya ay nahihirapang huminga. Ang marinig ang kanyang tibok ng puso at ang pagbabanta na mapupunit ang kanyang dibdib ay nagdulot sa kanya ng higit na sakit kaysa sa mga salitang binitiwan ng kanyang ama ilang minuto lamang ang nakalipas. Nasanay na si Vukan sa mga salitang walang kwenta at patuloy na pagkatalo, ngunit mas malala ang pakiramdam ngayong gabi.
Nabura na sa mukha niya ang mga pagkakamali at kabiguan niya noon.
Ang business school ay hindi naging ayon sa gusto niya, at ang law school, na dapat ay mag-aayos ng mga bagay-bagay at maiwasan ang mga akusasyon ng hindi pagkumpleto ng business school, ay natapos din nang masama.
"Bakit hindi ko magawang maayos!" nagalit siya at pinatong ang kanyang kamao sa manibela habang namumula ang kanyang mga mata.
Iniisip ni Vukan kung kailan matatapos ang lahat; matatapos na ba ang lahat. Walang tigil ang pagmumura at parang bubuyog ang matalas na dila ng kanyang ama sa bawat pagkakataong ibibigay sa kanya ng lalaki. Bagama't gagawin ng kanyang ina ang lahat ng kanyang makakaya upang pakalmahin ang mga bagay-bagay, hindi pa siya naroroon upang makipagkasundo sa partikular na gabing ito.
Dahan-dahang suminghot, habang ang malabo niyang paningin ay nagpapahintulot ng kaunting liwanag na dumaan, nakita niya ang isang tulay sa unahan, medyo distansiya mula sa kung saan niya ipinarada ang kanyang sasakyan. Mapayapa ang gabi sa kinaroroonan niya; ang ganda ng ihip ng hangin habang sumasayaw ang mga puno. Walang masasakit na salita mula sa kanyang ama at higit sa lahat, hindi niya naramdaman ang pangangailangan na idamay ang sinuman kundi ang kanyang sarili.
Sa kadiliman, nakita ni Vukan ang isang pigura na papalapit. Nag-aalala, pinatay niya ang makina at nakitang biglang huminto ang imahe malapit sa rehas, tumingin sa paligid na protektado ng mabuti ang mukha sa loob ng hoodie, bago sumandal sa protective railing na nagbabantay sa ilog.
"Dumi!" bulong ni Vukan sa sarili.
Tila iisa lang ang ibig sabihin ng senaryo na iyon sa sandaling iyon nang makita niyang patuloy na yumuyuko ang naka-hood na pigura sa rehas.
"Tatalon na siya", naisip ni Vukan sa sarili.
Mataas ang mga ulat ng mga taong nalulumbay na tumatalon sa mga tulay at nalunod, ngunit hindi niya akalain na makakatagpo siya ng isa. Nagmamadaling lumabas ng kanyang sasakyan, hinayaan niyang bumalik sa pwesto ang pinto sa pag-asang hindi magulantang ang naka-hood na pigura.
"Mag-ingat", babala niya sa sarili habang papalapit, na tinatago ng dilim.
Anumang pagnanakaw ang nakuha niya at nakasabay ay tiyak na mapupunit sa sandaling lumakad siya sa tulay. Ang tulay, na nilagyan ng mga ilaw ay ibibigay ito sa isang iglap at umaasa si Vukan na hindi nito mabigla ang mga tumatalon sa paggawa ng isang bagay na padalus-dalos. Higit pa riyan, ang pag-aalala kung ang indibidwal ay maaaring armado ay tumatawid sa kanyang kabataan, ngunit matapang.
Karaniwan, maaaring hulaan ni Vukan na ang pigura ay hindi isang nasa hustong gulang. Nakabahagi sila sa parehong gusali, ngunit ang pagsulyap sa mukha ng indibidwal ay tila mas mahirap kaysa sa kanyang inaasahan.
"Oh shit! He will", sabi ni Vukan habang nilalakasan niya ang kanyang mga hakbang patungo sa tulay.
Nakaramdam ng pagkakonsensiya na maaaring hindi siya nakarating sa jumper sa oras, binilisan ni Vukan ang kanyang lakad, habang mariing winawagayway ang kanyang mga kamay. Hindi maganda para sa kanya ang distansya na kailangan niyang takpan, ngunit umaasa siyang sapat na ang pagpansin niya para makagambala sa tao, kahit na ito ay sandali lamang. Hindi niya makayanan ang posibilidad, kung sakaling ang pigura ay nalunod at nagpakamatay sa ilalim ng kanyang relo.
Ang pigura ay dahan-dahang yumuko at ibinalik ang kanyang itaas na bahagi ng katawan sa riles, halos parang sinadya niyang i-flip bago ang kanyang susunod na aksyon ay nagpatigil sa Vukan sa kanyang mga track. Dahan-dahan siyang naglabas ng isang makintab na bagay na nanlilisik sa kaligtasan ng kanyang mga kamay, itinaas iyon sa kanyang mga labi habang tila hinahalikan niya ang mga ito, bago pinikit ang kanyang mga mata at itinapon siya sa ilog.
Nakita ni Vukan na lumingon ang pigura, habang nakatingin ang mukha niya sa proseso. Ang pigura ay malinaw na isang kabataan, medyo kapareho ng edad ni Vukan at ang mukha ay may pahiwatig ng pamumula habang siya ay tumalikod at nawala sa paningin.
Medyo na-curious at nalilito sa ginagawa ng binata sa tabi ng ilog, sumugod si Vukan, nang makitang dahan-dahang tumungo ang nagniningning na barya patungo sa ilalim ng ilog.
Dumating siya upang mag-wish, napagtanto ni Vukan sa kanyang sarili habang ang isang mahinang ngiti ay dahan-dahang sumilay sa kanyang mga labi.
May mga luha sa rehas, halatang galing sa binata na kakadating lang para mag-wish. Ang kanyang kainosentehan na sinamahan ng kalungkutan sa kanyang mukha sa sandaling ihayag niya ang kanyang sarili kay Vukan, ay tumama sa puso ng huli. Ang kanyang pagkilos ay umani ng paghanga kay Vukan, na inilagay ang kanyang kamay sa kanyang kanang bulsa, naglabas ng isang barya at hinawakan ito ng mahigpit saglit.
Pinikit niya ang kanyang mga mata sa imahe ng naluluhang binata na ngayon lang niya nakitang lumulutang sa kanyang larangan ng pag-iisip, nag-wish si Vukan na madaanan ang kagustuhan ng estranghero, bago ilabas ang barya. Ang barya na itinapon ay dahan-dahang nawala sa paningin at tumungo sa ilalim ng ilog sa loob ng ilang segundo.
Sana talaga matupad ang hiling mo, bulong niya habang iniisip ang binata, at ang kainosentehan ng mukha nito.
Na may mainit na ngiti na sumilay sa mukha ni Vukan, dahan-dahan siyang tumalikod at nagsimulang maglakad pabalik sa kanyang sasakyan. May isang bagay tungkol sa pagkakita sa batang nangangarap na iyon sa tulay na nagpangiti sa kanya hanggang sa kanyang sasakyan bago nagpasyang umuwi.
Gumaan ang pakiramdam ng Vukan night ni Adamson at unti-unting nawala ang sakit na dumaloy sa kanyang katawan habang masayang nagmamaneho siya sa buong gabi.
Gifts
-- Gift
received Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone