Chapter 2: Chapter One
Ano nga ba ang kamatayan?
Bakit kailangang mamatay ang isang tao, sa isang iglap na
kung saan ay hindi ka pa handa. Paano nga ba makakalimutan ang lahat kung ang mga alaala ay bumaon na ng kay lalim ang mga ito? na kahit anong iyak mo pa ay hindi na ito maiibsan
ang sakit na nadarama.
Bakit sa oras pa na kung saan ay ika'y naging masaya sa piling ng isang tao ay siyang walang hanggan na pagluluksa ang siyang kakain sa iyo. Na ang bawat gabi ay puno ng paghihikbi at panghihinayang. Na ang araw ay hindi na nagbibigay liwanag sa iyong buhay, na ang buwan ay hindi na nagbibigay lakas
loob at pagtitiwala.
Paano nga ba ito ibaon sa limot kung ang sugat ay mananatili sa buong buhay mo. Na ang bawat bagay na inyong ginawa ay siyang alaala ay babalik at babalik rin. Kahit anong layo na ng iyong narating ay siyang hahanap–hanapin ka nito. Kailan man ay niisa'y walang makakatakbo sa ating mga nakaraan. Dahil hanggang kamatayan ay nakaukit na ito sa ating puso't kaluluwa.
Paano ka nga ba makakatakas nito?
Sa pag–ikot ng mundo, ang mga alala–alala na naipon sa ating kahapon ay unti–unting maglalaho at muling magbabalik. Na ang daloy ng iyong buhay ay magbabago at ang dating ikaw ay mababaon sa hukay. At muling babangon sa bagong yugto ng buhay.
The wounded soul will never be the spirit who glows at the night. And the heart that turns into a pieces will never be fixed and healed. While the tears that keeps flowing will start to dry and withered but will never be the reasons of joy but vain.
Memories will never be forgotten. It stays silent and observed how you moved into a next chapter and if you won, it will come and hunt you again. It will tricked you and lured you into something that will only give you disappointment and somehow will be the sword that tormenting you.
How do you cherished happiness after you gained pain and the love you give will be reciprocated with vain. And the person you mourn will never coming back again and your life will turn into a misery. How will you face love that just get wasted. Or to overcome what you desired by taking step to step.
And 'I love you' turns into a farewell as well as the ' I'll be missing you' that also turns into goodbye. And then there is you standing in the midst of hurricane that are not ready to accept the fate. And you bid too late, regretting every actions and the words you've said.
You drown in pain where no keys to open a new door that locked you. Where there is no light that can guide you and you're shrouded with darkness. And the light became a hallows that start to be dark that hugs you.
What have he done? to recieved pain that are infinity. And the life aren't gift at all but the penalty of existence. That tragic and pain lies beyond every tomorrow and yesterdays.
Where people start to forget the existence of someone that they loved once. How to cope with life when you lost the treasure of happiness. And start to plant doubt and grudge of this world.
Where rainbows are just an ordinary thing by his own eyes but for them rainbows are the stairs of heaven and a blessed, while they think of it as a sign of hope after the hurricane. But for him rainbow are not the signs of hope.
Ang maaliwalas na panahon ay biglang dumilim at ang sinag ng araw ay natatakpan sa makapal na itim na ulap. At ang simoy ng hangin ay walang kasing–tamis na niyayayakap ang binatilyo sa ginaw nito. Patuloy parin sa pagpatak ang luhang puno ng paglulumbay at sakit.
Kamay na nakayukom na handang sumuntok sa kahit anong bagay. Paro–parong dumadapo sa bulaklak malapit sa unti–
unting nauubos na kandila. Mga matang nanlulumo at katawang wala ng lakas, kaluluwang sumisigaw sa galit.
Nakaupo sa puntod ng yumaong iniibig. Nakatitig sa pangalan na nakasulat at ang pitsa ng kaarawan at kamatayan nito. Walang tigil sa paghahagulhol ng iyak ang binatilyo sa libing ng minamahal at ang mga kasamahan nito'y umaalis na sumasa–
kay sasakyan.
At ang mga magulang ng yumaong binibini ay nasa gilid nito umiiyak habang ang ginang ay umiiyak sa pagkawala ng anak. At ang asawa nito ay hinahaplos ang balikat ng ginang.
Nakatitig lang ang binatilyo sa nakaukit na pangalan nito at tinitingala ang kalangitan na sobrang dilim. At kunting oras nalang ay babagsak na ito. Yumuko naman ang matandang lalaki na ama ng yumaong binibini saka hinaplos ang likuran ng binata pilit na pinapatahan.
"Tama na Keno, kailan man ay hinding hindi na natin mababago ang nangyari na" Sambit ng lalaki sa binata.
Tinignan naman ito ng binata hindi man lang nag–aalinlangan at bumalik ulit sa pangalan ng babae ang kanyang tingin. Hinding hindi niya matatanggap ang sinapit ng binibing kanyang iniibig at patuloy parin sa pagluluksa.
"Umuwi na tayo Keno" Garalgal ang boses ng babae na pinag–
aanyayahan ang binata.
"Mamayo na po ako, mauna na po kayo" Malumanay na sambit nito sa dalawa.
"Patawad Keno"
"Hindi niyo naman po kasalanan"
Umalis ang dalawa na nakahawak sa beywang ang babae sa kanyang asawa. At bago pa man sila pumasok sa kanilang sasakyan ay nilingon nila ang binata na hindi parin tumitigil sa pag–iyak.
Kakalibing lang ng yumaong binibini at apat na araw na siyang walang tulog at kumakain lang pag hindi na mapipigilan ang hapdi ng tiyan. Pagkapasok nila ay agad na pinapaharurot ang sasakyan nito ng driver. At nilingon naman niya ang mga ito.
Bumagsak naman ang isang patak ng ulan sa kanyang kamay. Na siyang ang ulan na ang nakikiramay sa kanya, sa kanyang pag–iyak ay kasabay ang pagbagsak ng napakalakas na ulan. Ang ingay nagawa ng kalangitan ay tumitindig ng kanyang balahibo at ang kidlat ay siyang gumagawa ng liwanag sa kapaligaran.
Ang kanyang damit ay sobrang basa na pero hindi parin siya umuuwi. Nanatili siya sa kanyang kinauupuan at walang kibong nakatanaw sa malayo habang patuloy parin sa pagbagsak ang ulan. Ang ihip ng hangin ay mas lalong nagpapaginaw sa kanya. At ang buong katawan niya ay nanginginig sa ginaw niyayakap ang sariling tuhod.
Iyak parin siya ng iyak.
"You lied to me again!" He said while he wipe his tears
"Ang daya mo Keres, sabi mo magsasama tayo hanggang sa pagtanda!" at humilamos siya.
"Keres !!!" Sumigaw siya ng napakalakas abot sa kanyang makakaya nakikita ang mga ugat sa leeg at kamay.
His heart beat rapidly while he hold his chest. The rain wash away his tears as the atmosphere feels heavy. Sinuntok niya ang lupa sa gilid. At tumayo, umuwi siyang paika–ika kung lumakad na parang naubusan ng lakas ang katawan at nanghihina.
Napapasapo sa kanyang noo. Tumigil naman ang pag–ulan at wala siya sa sariling naglakad. Kapagkuwan ay biglang tumunog naman ang cellphone niya at kinuha sa bulsa ng pantalon niya. Binuklat niya ang cellphone'g natutupi at binasa ang mensahe galing sa nakakabatang kapatid niya.
From; Mark
Kuya nasa'n kana?
Kanina ka pa hinahanap ni Tatay!
Pagkabasa niya nito ay itinupi niya ang cellphone at ibinalik sa bulsa. Ilang tawag ang nagawa ng kapatid niya ngunit hindi niya ito sinasagot bagkus hinahayaan lang niyang tumunog at tumunog ang cellphone. Tinitignan naman siya ng nakakasa–
lubong niya sa paglabas ng sementeryo.
At nagsisibulungan pero wala siyang pakialam nito kahit nga ang kanyang sugat no'ng sinuntok niya ang lupa ay hindi man lang maramdaman ang hapdi at kirot nito. Inaalala niya ang magandang mukha ng binibini at ang namumukadkad na mga mata nito pati na ang matamis na ngiti.
Sa kanyang pagdating sa bahay ng namayapang binibining kanyang inibig ay agad namang pinagtignan siya nito ng mga taong dumalo.
Nagbubulungan ito kung ano ang nangyari sa binata at kung bakit basang–basa ito. Agad naman siyang tinahak ng matandang lalaki na ama ng binibining yumao. At inakbayan paakyat sa kwarto ng babaeng kanyang inibig.
Pagkabukas nito ay bumungad ang napakaganda at malinis na kwarto ng babae. Pumasok naman siya at nilibot ang paningin sa buong silid. Nanumbalik na naman ang mga alaala ng dalawa sa silid na ito.
Ang mga tawanan at tili ng dalawang tao na naghahabulan. Muntik na niyang mahuli ang babae at mahagkan ngunit nakawala ito. Ang buong silid ay napuno sa kanilang mga boses, at ang pusa na kulay itim at may asul na mata, niyang nasa espasyo ng bintana'y nakatitig sa kanila.
"Ang hina mo naman Keno" Sabay tawa nito.
"Kiss mo'ko pagnahuli kita ah" Ani nito na nakaready na ang labi at kinindatan niya ang binibini at napatakip naman sa bibig ang babae. "Patay ka ngayon!".
Humugot siya ng lakas at nahuli ang babae na kinulong niya sa kanyang kamay sa may beywang nito at binuhat saka naman humarap sa kanya. At ang kilay nito'y tumaas ang binata naman ay nakatitig lang sa malambot na labi nitong namumula.
Unti–unting lumalapit ang mukha ng binata sa dalaga at hahalikan na niya sana ito ng idinikit ng dalaga ang dalawang daliri nito sa labi ng binata.
"Say the word muna" Kinikilig niyang sambit.
"Ikaw ang buwan ng aking gabi. Ang musika sa aking tainga. Ang kagandahan ng katahimikan. Ang marikit na si Maria Clara sa henerasyon na ito. Puso kong ika'y tinitibok. O binibini na pagmamay–ari ng kalawakan pwede ba kitang halikan"
Tumango naman ang babae at ang lalaki'y natuwa sa galak. Dahil sa mga oras na ito ay maaangkin na niya ang labi ng dalaga at ang kanyang unang halik, unang pag–ibig.
Alam niyang pagsinabi ng binata ang salitang mahal kita ay manghihinayang lang ang dalaga mas gusto nito na madama niya ang sinasabi ng salita. At maraming paraan naman 'daw' kung paano magsabi at magparamdam ng iyong pagmamahal.
Napahawak siya sa kirot na nadarama para siyang tinuhog sa isang palaso. Naglakad siya patungo sa may bintana at ang ama ng dalaga ay nakatingin lang sa kanya puno ng pag–
asang makakaraos rin ang binata sa sakit na kanyang dinadala dahil sa pagkawala ng kanyang anak.
Halos araw–araw ay pumunta ang binata dito sa kanilang mansyon dahil wala naman parati ang mga magulang ng dalaga sa bahay. Minsan ay umaakyat lang siya sa bakod na kay taas dahil naiirita ang dalaga sa unang pagkikita nila. Ang binata'y nahulog sa kanilang unang pagkikita ng 'di niya inaasahan ay sa babaeng manhid pa talaga.
Araw–araw ay pumunta siya sa bahay ng dalaga upang maging magkaibigan at magpapakilala sa magandang binibining bumihag ng kanyang natutulog na puso.
Ang kababatang kapatid niya'y saksi sa kanyang pagmamahal sa dalaga, ginawa niya itong tulay na makausap ang dalaga sa pamamagitan ng sulat.
Na siyang maghahatid sa dalaga.
Halos araw–araw ay sinusulatan niya ang dalaga. Sa napaka–
gandang papel at pinapabangohan niya pa ito. Upang mas lalong nakakaakit sa babae, ang sulat kamay niyang pinagpa–
goran na dapat niisang mali ay wala. At may bulaklak na tuyo pa ito sa loob at sobrang ganda ng disenyo.
Ang babae naman ay paminsan–minsan lang sumusulat pabalik ngunit hindi siya nakadama ng pagod. At pagsisi na nagustohan niya ang babae, dahil sa inaasahan niyang wala talagang mangyayari ay napagpasyahan ng binata na kausapin ito sa personalan ngunit labag ito sa kalooban ng ama. Dahil sa mahirap lang ang binata at hindi bagay sa kanyang anak.
Ngayon ay nakita niya kung gaano kamahal ng lalaki ang kanyang anak. Pinagsisihan niya ang kanyang sarili ngayon kung bakit tumutol siya sa kasiyahan ng anak.
"Magbihis ka muna" Ani nito na binigay ang damit sa binata.
At kinuha naman ng binata saka tumingin sa pinto ng banyo sa gilid. Umupo naman ang matandang lalaki sa kanyang tabi at hinahaplos siya "patawad, patawad sa mga kasalanan ko" Iyak nito.
"Naiintindihan ko po kayo"
Ang mga magulang ng binata ay nasa sala nakikipag–usap sa mga tao. Inimbita kasi sila ng magulang ng dalaga at alam naman ng dalawa ang nangyayari sa pamamagitan sa dalawa. Lumabas naman ito at siyaay naghihimugtok pa hindi parin makapaniwala na wala na ang babaeng minamahal niya. Kala–
unan ay pumasok siya at naligo siya sa banyo ng kwarto ni Keres.
Binuksan niya ang shower at unti–unting pumapatak ang tubig. Kapagkuwan ay inaangat naman niya ang kanyang mukha at pumapatak ang tubig nito diretso sa mukha niya. Umupo siya ng dahan–dahan at niyakap ang sarili iniisip ang binibining yumao. .
Inabot siya ng isang oras na nakalugmok hanggang sa hinubad na niya ang kanyang damit at naligo kinukuskos ang buhok saka ang buong katawan, nagsasabon naman siya.
Nakasabit naman ang basang damit niya sa nude door ng shower room. At sa labas nito ay may malaking bathtub, pagkatapos niyang maligo ay lumabas siyang nakatapis ng tuwalya na bigay ng ama ng babae.
Parang sa anak na lalaki niya ang damit at tuwalya na binigay niya sa binata. Sinuot naman niya ito pagkatapos ay kinaka–
mot ang batok. Tinignan niya ang mga litrato nila nasa pader dinikit, na mas lalong nagpapaluha sa kanya. Dinig niya ang pagpapasalamat ng mga magulang ng dalaga sa mga bisita nito sa pagdalo ng libing.
Hinawakan niya ang bawat isa nito at dumako naman ang isang kamay niya sa guhit ng dalaga na siya ito may ngiti sa kanyang mukha.
At ang mga tao namay nagsisipalakpalakan. Dahan–dahan
niyang ibinagsak ang katawan sa malambot na kama ng dalaga. Sa sobrang ingay sa labas ay tinatakpan niya ang kanyang tenga at nakatulog. Umuwi na ang mga bisita at kasama narin ang kanyang mga magulang dahil tulog na tulog ito ng ginising kaya binalewala nalang nila ito at umuwi.
Wala namang pakialam ang dalawa dahil nasanay narin sila sa presensya ng binata. The two talk about Keres stuff if they will donate her dresses and things or just to keep it. For them to remember their daughter, Keres's mother sip her wine while his father shaking it. Looking through the city lights. The night filled with noise and are too hot.
"Itago nalang natin ang mga gamit, hindi ko kaya, Jude!"
Ani ng babae.
"E , ikaw. If that is what you want then I'm fine with it"
"Hows the boy?"
"Umiiyak parin"
"Ibigay nalang kaya natin sa kanya kung ano ang gusto niyang kunin na gamit ni Keres"
"Mas mabuti pa"
Nagtagal pa ang pag–uusap ng dalawa hanggang sa pumasok na ito sa kwarto nila. At ang buong bahay ay binalot sa katahi–
mikan, bigla namang sumulpot ang itim na pusa sa may bintana at tumalon ito sa kama at dahan–dahang umiikot saka umupo't natulog.
The night filled with stars and the cricket sings a lullaby.
sa kanyang patulog ay nakikita niya sa kanyang panaginip ang dalaga at may tumutulong luha pa sa kanang mata niya . Nagising siya bigla ng maramdaman niya ang gumagalaw na bagay sa kanyang tiyan at iniwaksi ng dahan–dahan.
Pagkadilat niya ng kanyang mga mata, ay nakatingin ito sa kanya pagkatapos ay dinidilaan ng pusa ang kanyang paa. He feel lost and empty, bahagya siyang umayos ng pagkaupo at nakatingin sa bintanang hindi niya na elock. Huminga ito ng malalim at hinahaplos ang likuran ng pusa staring at the ceiling that covered with a light color.
Only a blue dim light gives a light to it's room and his mind swims to far in a deep blue ocean, his world that filled with a millions of reasons to smile are seems too silent.
There's cactus over the window and the moon's light peek at the girl's room and the sound of his breath are the only thing you will hear. Caressing back and forth of the cat's back feeling comfy about his palm that are too light and smooth. He walk toward the window watching different light coming from their neighbour's houses.
The moon shines brighter than last night, and the hymn of crickets filled with joy. The night that were too beautiful are now gone, the late night talk and doing stargazing.
He is left alone in the lonely world and he can think about is the girl, the woman he love wholeheartedly.
She is gone forever.
But her memories will stay, running in his heart goes down in every corner of his nerves. We doesn't know what it could be the reason of life when in the end there is death who awaits us. Saying we must live happily and enjoy our life but how can he enjoy his life when his just a poor man reaching for a star but isn't just a star at all it is the thing who lights up his world, his morning star.
When all we could do is to look up in the sky waiting for a miracle that will never be gonna happen at all. He already had enough, suffering for the punishment of being alive. It is all a lie that after the rain there is no rainbow at all that he could see in the blue sky but another hurricane.
How can he live when the person that he love will just be a part of his life story and turns to be a history. That there was a man who love a girl all he could have and might. But fate played with their feelings drowning them in vain. The cat walk where he stand and sit on the window's space aside. Like the night his life is shrouded by the dark.
That you can't see something, for you to know why it's happe–
ning and how would his life be colourful when the artist died. He is just a pickled art.
A night where there is no moon and stars. A sleepless night where all you can do is to overthink it again and again. The moon is just a clone for us to think that in every dark times we
have there is something that we can hold on. And for us to give strength and high hopes.
The moon is a theft that steal the sun's light. The one who act like it is a bound of hopes the beacons of hell. Off to everyone that will stay and comfort you in your cold night. Were you can tell all of your rants and let you think that it is trustworthy to say.
He somehow thinks of her as the diamond he seek. But turns to be a misery or the greatest way for him to learn what life are. We tend to say that destiny made our fate but though how can destiny runs our life when we own our life, isn't it stupid?. No, We are the destiny because first of all we are the one who made the very first step.
We tend to think what will be our next move for the another day or tomorrow. We made our own choice, our on choice which path we could walk.
It isn't destiny who made our fate and it isn't the fate who made our destiny because we are the one who created it. That is why we were given a brain to think for our own future, to foresee the dreams we wish. To hold every actions and words. We made it all at once and if we failed we aren't allowed to curse life at fate nor destiny.
Because after all God only have our names, written our birth and the date of our death. But never write our story for He gives us a chance what we are gonna be, to have the right to choose what kind of life we will gonna live. To choose for our dreams and happiness, we are the one who write the blank page of our own book.
And that's how he felt. What is life and how to live your own path that you chose, all we could do is to regret. The tears that started to fall that synch in with his heart beat, and the air mess with his hair. He is still not ready to move on, to live in tomorrows where there is no one he can rely on.
To remind him that he can survive every obstacle and uneven waves that push us away in land. Where all you could is to believe that there is nothing you can do.
"Magandang araw po" Bati niya sa magulang ng dalaga pagbaba niya.
Kumakain na ang mga ito habang nasa gilid nakatingin ang mga yaya nito. Tiningnan naman siya ng kambal ni Keres na si Falian. Hindi sila gaano kaclose nito dahil hindi naman ito nagsasalita kung hindi mo tinatanong.
May headphone pa ito sa ulo, ang Mama naman ni Keres ay tiningnan lang siya at ngumunguya sa kinakain niya. Napaka–
laki ng mga eyebags nito at ang mga mata'y namumula parin. Nakaitim parin ang Mama niya at ang kanyang Ama'y nginitian siya.
"Halika, salohan mo kami" Pag–anyaya nito.
The old woman maid pulled out the chair so he can sit down. He smiled to the lady and he sit kinuhaan naman siya ng pagkain ng Mama ng dalaga. At sinalinan ito ng juice ng yaya at muling inuyuko niya ng bahagya ang kanyang ulo. "Kumain ka ng madami para lumakas ka" Ani nito na hinahaplos ang kanyang lugar.
Sinulyapan niya ang binatang lalaki sa tabi niya sa magiging reaksiyon nito sa ginawa ng Mama nito at mukhang wala lang naman ito sa kanya.
"Salamat po"
Kumain siya ng kumain hanggang sa mabusog siya dahil sa gutom na ngayon lang niya nadarama. Bigla namang tumalon ang pusa sa kanyang hita at naupo. Hinawakan niya ito at kinukuskos ang ulo nito idinidiin pa niya ang ulo sa kamay ng binata. "Mukhang gusto ka niya" Ani ng Lalaki. Tinignan ko ito at para akong naestatwa dahil nagsalita ito tumango naman ako sumasang–ayon sa kaniya.
"Ah mahilig talaga ako sa pusa"
"Ah iho, napagdisesyonan pala naming ipamigay ang mga gamit ni Keres. Kung okay lang sa'yo at ibibigay rin naman namin sa'yo ang mga gamit niya na gusto mong kunin" Ani ng Ama nito.
"Ah. Gano'n po ba, sige po!"
Pagkatapos nilang kumain ay tumulong pa talaga siya sa paghugas ng pinggan. Kahit may mga kasambahay naman ang mga ito tinitingnan naman siya ng Mama ng dalaga. Ngumiti ito at umakyat sa itaas saka pagkatapos niyang maghugas ay umakya siya sa kwarto ng dalaga at nilinis ang mga kalat nito. Inaarrange ang gamit at pinunasan ang malaking salamin ng alcohol tapos saka sa banyo nito.
Hiniga niya ang kanyang katawan at nando'n rin ang pusa saka siya bumaling sa kanan kung nasaan ang pusa nakapwesto. Huminga ito ng malalim at gusto niyang patunayan sa sarili na kaya niya ito. Sobrang tahimik ng bahay kaya napag–isipa niyang dumungaw sa bintana na nakita naman niya ang lalaking kambal nito na si Falian.
Napakaganda ng panahon kagaya ng kanilang harden sa bakuran at nakaduyan ang lalaki sa swing na may halamang nakadikit. Parang malalim ang iniisip ng lalaki at mukhang may hawak na litrato sa kamay nito.
Napagdisesyonan naman ulit ng mag–asawang huwag nalang ipamigay ang mga gamit ng dalaga dahil maging sila ay nasasaktan rin at magsisilbing mga alaala ang mga ito. Luma–
bas ang binatilyo sa kwarto at bumaba sa sala hanggang sa labas ng bahay. Nakita niyang may hardenirong nag–aayos ng mga halaman kaya't yumuko siya ng mga ito na nagsisilbing respeto sa mga matandang mga ito.
Tinahak niya ang daan sa kinaroroonan ng kambal ni Keres malayo pa siya ay tanaw niya itong umiiyak at pinupunasan ang mga luha nito. Kitang kita niya ang pagdadalamhati sa mga mata ng pamilya ni Keres at alam niyang hindi lang siya ang nasasaktan at nawalan ng minamahal kung hindi mas masakit pa ito sa mga magulang ng dalaga.
"Ikaw pala" Ani nito pagkarating niya "Umupo ka" Pag–aanyaya niya sa lalaking nakatayo na si Keno.
"Okay ka lang?" Tanong niya nito.
"May nawawalan bang okay lang?" Sarkastikong sambit nito. He found himself dumbfounded. Halatang halata na ngang hindi siya okay ay tinanong pa talaga niya. Kaya nakaramdam siya ng hiya at parang may bumabara sa lalamunan niya.
"I'm sorry"
"Ikaw naman! masyado mo namang dinibdib" Humugot ito ng lakas saka dumuyan ng malakas "Joke lang naman 'yon, e" Saka tumawa ito na nagpagaan naman ng loob niya.
He hold the rope of the swings that he sit. And give a small smile, the sun block his vision whenever he look at the sky.
And the boy beside him are stealing a glance at him " Hoy! okay ka lang? kanina ka pa tulala diyan" Pagpukaw nito sa kalooban ng binata.
"Naniniwala ka ba sa himala?" Biglaang tanong nito na siyang napatigil ang lalaki sa kakaduyan at bini gay niya sa binata ang hawak niyang litrato.
"Oo naman!" Tiningnan naman niya ito saka huminga ng malalim. Iniisip niya kung ano ang ibig sabihin ni Falian at kung bakit niya ito ibinigay ang litrato sa kanya. "She wish to God that before she die, she would like to met her man that would love her wholeheartedly and devoted to her.
And then you came, loving her soul and what she are. Despite of lying to you, you still love her and forgive her. She wish for you at the age of seven".
Unti–unting tumutulo na naman ang mga luha niya dahil sa sinabi ni Falian. Hindi niya lubusang maiisip na kay tagal na pala siyang hiniling ni Keres. He never believe things about miracle but then I was a miracle to someone.
"I'm sorry" He said again.
"Bakit ka ba nagsosorry wala ka namang ginawa"
"I don't want guilt, so I thought galit ka sa akin"
"Bakit naman ako magagalit sa'yo?"
"Iniisip ko lang"
"Siguro bakla ka noh?"
"E, kung magsuntakan kaya tayo?"
"Hindi ka naman mabiro, sobrang seryoso mo naman sa buhay" At humahalaklak sila sa tawa.
They made a bond or it is just a temporary. He smiled and laugh again. Ibinigay niya naman ulit sa lalaki ang litrato saka tumikhim " I never know that you laugh and smile".
"Mmh?"
"Nothing"
"Siguro dahil sa ayaw ko lang makipag–usap ng tao "He look
at the sky and smile again folding his hand. " It goes the same for you, I can see it".
"Wala namang kumakausap sa akin dahil sa mahirap lang ako. At ang tingin ng mga kaklase ko ay mas lansa pa ako sa isda"
"I'm sorry"
"Bakit?"
"Magkaiba tayo, ako? ayaw ko makipag–usap dahil alam ko naman ang sasabihin nila, e. At nakarindi na pakinggan alam mo naman hindi naman ako bulag at may salamin naman kami"
"Na ano?"
"Secret lang natin to ah!"
"Okay"
"Na kasing gwapo ko si Brad Pitt at hindi sila pasok sa standard ko. In, to be my girlfriend or to be a part of my circle of friends" Natulala naman siya sa sinabi ng lalaki. Seryoso siyang nakinig tapos kagaguhan lang pala ang sasabihin niya. Huminga ng malalim ang lalaking katabi niya at bigla nalang itong naging malungkutin.
He feel the wounded heart of Falian and the sadness that take over the happiness in his heart longing for her twin sister. He regret it why he didn't talk so much and spend his time with her. All those moment that he could have date her own sister and maybe go in a picnic. And to give his love and enjoy every memories they could've make.
"Ikaw? do you believe in miracle?"
Natulalala siya sa itinatanong ni Falian at pinag–isipan niya ng mabuti ang isasagot niya. Ginugulo naman ng hangin ang kanilang buhok at sinipa niya ang maliit bato na nasa harap. Tinignan lang siya ni Falian inaantay sa isasagot niya. "Ewan, Kasi no'ng nalaman ko na may sakit siya. Araw–araw dinada–
sal ko na sana tulungan siya ng Maykapal at hinihiling sa kalangitan. Pero wala namang nangyayari, ikaw? do you believe in miracle?".
"For me miracle is to wait. To wait for your time to bloom than to secretly hating someone that you envy. Why it is so unfair. Patience is a miracle, always learn to be patient when is your time to glow and to be seen. Miracle is to pray what you want in life, to praised God. Miracle is when you manage to survive the trials in everyday"
He sighs.
"Miracle is to live life with full of sympathy to accept what happen. To be alive, that is miracle for me Keno"
Pagkatapos nilang mag–usap ay pumasok na sila sa bahay na magkasama. At nagtatawanan pa, nakita ito ng mag–asawa at sobrang hindi sila makapaniwala nag–uusap na ang dalawa at masaya sila para sa kanilang anak.
Malapit sa hagdanan ay makikita mo ang napakalaking litrato ni Keres na siyang tinitignan ng binata. Naiisip na naman niya ang mga araw na sila ay magkasama kapagkuwan ay tumuloy na siya sa pag–akyat.
Pagkabukas niya sa pinto ay nasa gitna ng kama ang pusa ni Keres na napulot nilang dalawa sa kalsada. He lay his finger toward every corner of Keres room everytime he walk. The smell of the room are still the same but are empty he saw Keres sketch book and he take it. Tinitignan niya ang mga guhit nito na kasing ganda niya, at halos siya ang ginuhit nito.
"Sobrang ganda"
Pagkatapos niay itong tignan ay kinuha niya ang polaroid camera ni Keres sa cabinet ng study table nito at kumuha ng sariling picture. Sa hindi inaasahan ay may nakita siyang mga litrato sa gilid ng mga notebook.
Sa pinagkunan niya ng camera, pinulot niya ang bawat isa nito at tinitignan. Mga stolen picture niya ito at tumulo ang luha niya kinukunan pala siya ng dalaga ng napakaraming litrato na hindi nagsasabi.
Smile and laughter.
Iyan ang nakasulat sa likuran at sa bawat picture. May mga picture na nakatalikod siya, may tumatakbo hawak ang kanyang mga kamay. May picture na may hawak siyang bulaklak nakatakip sa kanyang mukha. He touch it remembe–
ring their days that were full of joyed and the only thing they can think is to hold on each other.
Kinuha niya ang isang picture na magkahawak sila ng kamay at nakatingin sa camera. Keres made a peace sign while Keno are ready to kiss her, while they intertwined their hands. And there's even a boquet of lavenders in his back, they are really a love birds.
He flip it to the back and their something that struck him. Keres right something that touch his heart crying again buong araw ay wala na siyang ginawa kundi ang umiyak at umiyak.
If someday I'll be gone and the things that I left is undone. Please finish those, for you are the art that I carved for. Live your life, like those days that we have
and remember what I said.
Never ever feel guilt, for you never did something that brokes my heart. You are the ego while I'm your firefly, never reach for the moon.
For it steal the sun's light just to light up someone's world, never lie to yourself. Your voice that made my heart flutter, are the hymn of life that I was listening to.
So long My Ego, the ship is waiting for me.
His hand tighten into fists after reading Keres message from the picture at the back of it. He gently wipe his tears as the wind comes off through the window making him thinking of Keres presence. He look at the window and wipe his tears again, Keres mom suddenly appeared closing the door.
He saw the boy holding a picture that maked her heart tremble she don't know what to do or to say to comfort the boy. She sit beside him and tap his shoulder and then he look at the woman beside him.
" We decided not to give away Keres things. And just take care of it. If you want somethings to reminisce her, take care of it"
The woman stay silent until the boy's tears dry off she then take a box to put Keres things. She stand up and sprayed something into Keres cabinet on her clothes and then the woman clean it.
She fold all the clothes and wipe the cabinet and then cleared all the things that Keres hide. She saw a bracelet, a peice of earings and a paper ring.
Beside it, is a glimmering leaf necklace and a toy ring look like a frog. She sighs and bend down looking at the small cabinet on the downside, opening it and looking for something. She take care of Keres clothes, shoes, earings, and some other stuff when she's almost done.
She found the boy still looking at the pictures, the boy seems in a far away place. He didn't even notice Keres mom. While holding the box she think it twice to say something to boy just to comfort it. Because it look so down staring at the picture.
"Here! this is Keres things" She give those bracelet, a paper ring and glimmering leaf necklace and a toy ring look like frog. "You can keep it". The boy nod looking at the Keres mom and even give a small smiles that can help him calm and less worry at him.
After Keres mom left he take a two deep breath, looking at the ceiling eager to collect their memories together.
He take the film–view camera, and the polaroid and then her laptop, phone and mp3. All her tape and a photo album, her journal and her notebook. All the things they share and made, paperplane and all her sketch book.
The two hours passes after choosing things to treasure with him. And let the memories stay until he dies and to reminiscing her beautiful face. He close the door and hold the box, Keres father walk toward him and then he stop when his infront of him.
"Aalis na po ako"
"Ah sige" He tap Keno's shoulder " Mag–ingat ka pag–uwi at maraming salamat Keno!" He sobs.
"Walang anuman po!"
"Patawad sa mga kasalanan ko sa'yo"
He stay silent and walk toward the gate, and unchains his bicycle. Sumunod naman sa kanya ang lalaki at pati narin si Falian, saka siya nagpaalam na uuwi na siya sa kanila. Inilagay niya ang mga gamit ni Keres na nasa box, sa basket ng biseklita niya at sumakay saka umalis na siya.
Nang madatnan niya ang isang flower shop ay huminto naman siya at pumasok saka bumili ng isang boquet na pinagsama ng
lavender, chrysanthemum at sunflower. Lumabas siya pagkatapos magbayad nito at sinisimhot pa niya bago inilagay sa basket.
Kapagkuwan ay naiisipan niyang pumunta ng
sementeryo kaya lumiko siya ng daan. At tinahak ang ito, pagkarating niya wala lang masyadong tao at iilan lang ang nand'on. Agad siyang bumaba sa kanyang biseklita at bitbit ang bulaklak sa kanang kamay niya.
Huminga ito ng malalim at umakyat sa hagdanan dahil nasa itaas na bundok ang kanilang sementeryo at umupo sa tabi ng mayapang puntod ng kanyang minahamahal pagkarating niya nito. Sinindihan niya ang kandila at inilagay sa tabi ang bulaklak, sobrang liwanag ng kalangitan dahil mag–aalas singko ng gabi na.
He watch the sunset and then he take film–view camera, and he watch those videos that they have taken. At iniisip kung paano niya mahaharap ang kasalukuyan na nangyayari sa kanyang buhay.
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone