Chapter 2: Chapter 1
Loey.
It's day 365 without Zoey.
Sinong mag-aakalang isang taon na pala ang lumipas simula nung iniwan niya ako.
Isang taon na pero yung sugat na dulot ng sakit ng pagkawala niya ay sariwa parin sa puso ko, na parang kahapon lang nangyari.
I am in a cruise ship now. Having some refreshing vacation after a year of being depressed.
Ang mga lumipas na mga araw sa loob ng isang taon ay parang pahirap sa aking kalooban, to a point that I wanted to end everything.
But thanks to my family and friends who stayed ny my side while I was at my darkest point.
Naaalala ko one time, we were at the dorm. I was so wasted inside my room.
Nag-aalala na sila sa'kin dahil maghapon na akong hindi lumalabas. Hindi rin ako halos kumakain at naliligo.
Maging ang sarili kong itsura ay napabayaan ko na.
I fell asleep because I was drunk.
Nakakalat yung sleeping pills sa sahig at pagkabukas nila ng pinto ay naabutan nila akong walang malay.
"Kuys!!!! Gising!!!" Tarantang inaalog pa ako ni Sean noon.
I was half awake at bahagya ko silang naririnig.
"Loey!!!!! Bakit mo ginawa to!!!!" Dinig kong ngawa ni Blake.
Maging ang ibang members ay naririnig kong nag iiyakan.
Naalimpungatan ako at napamulat ng mata.
"Anong meron?" Sabi ko na nakakunot ang noo.
I saw their faces with traces of relief as soon as they have seen me woke up.
"Oh Gosh. Thank you that you're fine Loey!" Sabi naman ni Jayem.
"Langya ka Kuys. Nag-alala kami sa'yo ah!" Ani Kyle sabay umiyak at yumakap sa'kin.
"Ano bang sinasabi niyo? Natutulog lang ako...." hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil isa-isa na silang yumakap sa'kin.
Hanggang ngayon natatawa parin ako kapag naaaalala ko 'yon.
Mayamaya pa ay nag ring naman ang phone ko at si Dio iyon na tumawag. Sinagot ko iyon.
"Kamusta ka dyan kuys?" Tanong niya.
Napangisi ako na may tunog. "Namiss mo na ba ako agad? First day ko pa nga lang dito."
"Kupal mo, chinecheck ko lang kung buhay ka pa. Baka kung ano nang ginawa mo dyan at malayo kami para pigilan ka," Anito.
"Wow ha! Salamat sa concern mo. Eto ako buhay na buhay pa at nakaharap sa dagat," Sabi ko na tumawa pa.
"Kuys, kuys! Yung pasalubong ko huwag mong kalimutan. Pag napadaan ka sa Tokyo dalhan mo ko ng action figure ah," biglang singit ng ibang boses. At sigurado akong kay Sean iyon.
"Kasama mo pala si Sean dyan. San kayo ngayon?" Tanong ko.
"Hindi lang si Sean, kaming lahat!" Sabi naman ng boses ng ibang mga members.
"Kuys... antayin ka namin ah?" Si Kyle naman 'yon.
"Oo nga! Huwag kang gagawa ng kalokohan diyan," sabi naman ni Jayem.
"Enjoy ka diyan, at sana may makilala kang chicka babe para...."
"Ezjxgsjdyfj..." hindi naituloy ni Blake ang sasabihin niya dahil parang tinakpan ng members yung bibig niya.
"Huwag mo nang pansinin 'yong babaerong Blake na 'to mag enjoy ka.lang diyan kuys. Ingat ka at maghihintay kami sa'yo ah."
"Labyu!" Sabi nilang lahat saka nag drop ng call.
Nalungkot ako bigla.
Alam ko naman ang ibig sabihin ni Blake, sana maka move on na ako sa kanya. Sana pero malabo yatang mangyari ang sanang iyon.
At the end of the day, di ko parin ma-i-aalis ang sakit, ang katotohanang sobrang hirap tanggapin.
Tinanaw ko ang dagat.
Ang tanawin ng araw na unti-unting naglalaho sa langit ay nagbigay ng lungkot sa puso ko.
How can I forget? When the pain is still fresh in my heart. How could I accept such a tragic destiny?
I don't see anyone who would.
It sucks!
I will never understand why she has to go.
Why of all people, siya pa.
Why Zoey? Why can't I accept the reality? Why can't I be with you anymore?
I just can't forget her no matter how hard I try.
Her beautiful face and her lovely scent still lingers on me.
Her innocent smile that makes me become more fond of her.
How can I accept that? If you are looking at me right now, please tell me how can I unlove you, I want to live like what you wanted for me but I just can't. I can't do it without you.
"Please give me a sign," unconsciously, I uttered.
My tears are slowly coming out from my eyes.
Mababaliw na ako, kahit saang sulok ng mundo siguro ako magtago hindi ko matatakasan ang nararamdaman kong ito.
Nanatili lang akong nakatingin sa dagat at nakasandal sa gutter ng barko.
Suddenly, a handwriting on the rails caught my attention.
At ang nakasulat ay...
Life is too short to be sad, we should always try to be Happy while we are still Alive 😊
- Rose Marie Parque.
I raised my eyebrow, smirked and shook my head.
Kalokohan ang sinasabi ng sinumang nagsulat nito.
Weekly Power Status
-- Power
Ranking 
-- Power
stone